Een van mijn buren bood aan om zo nu en dan koffie te drinken, of op een duofiets een tochtje te maken. Ik veheug me er nu al op

Het prettige met name is, dat een buur een verre vriend vervangt. Of in iedergeval makkelijker even is aan te spreken. Het is niet het eerste aanbod, maar wel wat specifieker. Waarvoor dank

Ondanks de ziekte die gestaag zijn weg baant onder mijn hersenpan, mag ik mij toch gelukkig prijzen met zoveel hulp en liefde.

Ook ben ik het grootste schilderij tot nu toe aan het maken 80 bij 80. En morgen of overmorgen ga ik bezig met de lichte kleuren en mijn kleinste penseel voor de details. Ik voeg er een foto van de huidige staat bij.

Mijn mantra waarmee ik voor nu afsluit.

"veel plezier maar doe voorzichtig!"

Al het goede komt in drieën, dus ik heb mijn drie favoriete wapens uit de kast gehaald om de strijd aan te gaan. Gelukkig krijg ik daarnaast ook nog pilletjes van de beste huisarts sinds mensenheugenis. Mijn heugenis, dan doe ik niemand te kort.

Wakker worden is mijn minst favoriete onderdeel van de dag, ik geef niets om lawaai, tinitus heeft in mijn geval in de ochtend wat weg van verkeer dat door een tunnel suist, ochtendspits. Maar weer een bezoek aan de audicien, wellicht kan de ruis onderdrukking worden opgeschroefd en op apparaten gedragen in de nacht. Zou fijn zijn. Die hersentjes toch van mij, lekker in de krimp, en ik was toch al niet de slimste. En dan ook nog de signalen ontvangen, registreren en uitzenden als de beste digibeet.

Van de eerste lichting jongeren die ik mocht begeleiden op het ISK, kreeg ik twee geuze-, eretitels, Abu Ruben en Strijder, 

De ondragelijkheid van dat strijden houdt ik voorlopig vol dankzij de strijders aan mijn zijde. 

Ik was leeftijdloos. Flink wezen stappen, kwam alleen maar bekenden tegen, mijn fantasie?

Naar wat ik flikte in mijn droom was ik vrijgezel, liet me opjutten door vrienden de verhalen werden  steeds sterker. Iedereen klampte aan, zij hadden de grootste lol om mijn droge humor mijn rare verhalen en opschepperrijen. Ik sjanste er op los de ene flirt na de andere, afspraken zonder vast te leggen. Naar Tokyo over een paar dagen bijvoorbeeld.

Volgende dag training eerste uur, basketbal op het programma. Slecht, ik was heel slecht was krachteloos, kreeg geen bal geworpen, laat staan in het net en werd uit het veld gestuurd.  "Weet je wat jij moet doen" zei de trainer, "spijkers uit balken halen".

Er was weinig gereedschap. Een hamer één tang en een schroevendraaier. Ik ging driftig aan de gang vond het leuk, nee bevredigend zelfs. Veel balken in het gebouw, de bekenden liepen rond en deden hun werk. Hadden genoeg tijd om te kletsen, mijn droge humor stak op naar aanleiding van vragen en opmerkingen, de sterke verhalen ook. Niemand had een naam. 

Ik kwam onderweg de dame waarmee ik  naar Tokyo zou gaan tegen. Het flirten begon weer, onderwijl hielp ze de balken ontspijkeren. Ze had zin in de reis,  ons verblijf in Tokyo. Nog veel balken  over, zij ging links ik rechtsaf.  Ik had nog steeds haar naam niet gevraagd. Raar gevoel, ik had allerlei truckjes uitgehaald zodat zij haar  naam nog eens zou noemen maar dat bleef uit.

De laatste balken de laatste kennissen. 

De droom is uit!

Met gevaar voor eigen leven redde ze een hommel van een wisse dood uit een sloot. Waarna ze werd geprikt, kan gebeuren wist ze nog van een vorige reddingsactie, libelles zijn bijtertjes.

Maar toch de natuur staat op één en dat blijft ook zo. Het was een leuke ochtend.  Op mijn doek vol natuur stond ook een man met geweer daar heb ik een selfiestick van gemaakt mijn inbreng mocht er zijn.

Het is donderdag feest mijn zusje is jarig, en om de drukte te ontlopen komt ze het hier  vieren gezellig.  Als kado  een schilder sessie?

Don, Marco.

De lijdensweg was ongeveer gelijk, vreselijk nieuws krijgen en toch de moed niet opgeven. Het was eerder het tegenovergestelde, was het het waard, zoveel onbegrip meelij en later ook pijn

Ik weet nog Marco dat ik mijn hand op jouw arm legde, jij lag op een bed in de huiskamer, en begon zacht te mompelen. Ik keek jouw vrouw aan, en vroeg of ze jou kon vestaan. "Je doet hem pijn Marcel", zei ze. Zo'n lichte aanraking zoveel pijn. Don zat heel verdrietig in een hoekje de pijn van het verdriet te ondergaan. Te verwerken, er werd gesproken volgens mij door de zussen en broers over het scenario door Marco geschreven, voor zijn uitvaart. Marco's dood was als een start schot voor vele begafenissen. De tijd ons ongunstig gezind.

Een nare tijd Don jouw prive, persoonlijke lijdensweg kwam later. Ook met veel pijn en weer dat onbegrip eigenwijsheid van de doktoren volgens jou, en omgekeerd. Zoals dat gaat veel mensen om je bed die het allerbeste met je voor hadden. Maar er werd meer over jou gepraat, dan naar je geluisterd. Dat lag natuurlijk deels ook aan het feit dat het vormen van gedachten langzaam ging en dat daarom de zinnen voor je werden afgemaakt.

Ik woonde in Zwolle en greep het excuus aan om niet heel vaak te komen, soms kwam ik alleen dan zaten we in de tuin\bos van Deckerswalt te praten en te luisteren naar vogels. In dat wat jouw, ongeveer laatste dagen op aarde waren was ik er ook met mijn gezin. Mijn dochter stelde allerlei diepzinnige vragen over de dood, jij was zo dichtbij, als iemand ze kon beantwoorden...... gek genoeg kreeg ze antwoord op haar vragen door pijn was Jij zuinig op jouw woorden. Ik luisterde en weet natuurlijk niet meer wat er gezegd werd.

Als jullie dingen over mochten doen, ging je dan weer door het stof, de ellende en pijn? Het bittere einde, al die kracht om "waardig" te sterven. Pa deed dat anders ik was er niet bij, bij gebrek aan moed. Maar pa werd geholpen bij het grote verlaten. Zij die erbij waren mogen mij vertellen over zijn laatste sprong naar een volgende dimensie. Is vast al eens gebeurd, maar je raad het al, het grote vergeten eist zijn tol.

Wilsbekwaam mag ik mij nu nog noemen en heb het experisecentrum daarom gevraagd ook mij te helpen naar de dood, de inleidende gesprekken vinden reeds plaats.

Ook daar is moed voor nodig, verdriet is er ook, maar ik hou vol.

Tot ziens bruurs.

Ma, er is nog een vraag blijven hangen, hoe ging dat met zo'n groot gezin. Allemaal door elkaar pratend, of waren er ook goede gesprekken. Van de lagere school tijd weet ik nog dat ik, of ik denk dat ik het weet, ik regelmatig ontzet moest worden.

Dat was in het schooljaar voor klas 1 kleuterklas. Is het nu moeilijk om personeel te vinden. Daar hadden ze in ons geval, zusters nonnen en broeders voor. Ik weet bijna zeker dat jij de non-zuster dan een reprimande gaf en mij mee naar huis nam.

Maar eenmaal thuis over tot de orde van dag, het gemopper onderweg op de ondeskundige hartelose nonnen, jouw monoloog was dat ons gesprek? Ik weet het niet meer

Vaak moest je de wandeling herhalen om Marco op te halen. Maar bijvoorbeeld voor of na het eten? Ik kan mij enkel de drukte herinneren.

Nog weer later de broeders, op de Pater E. School was alleen klas één leuk omdat dat een echte leerkracht was en een juffrouw, daar ontdekte ik hoe kalverliefde voelt. De broeders waren stuk voor stuk griezels, met tucht als meest gebruikte lesmethode.

Hield ik dat voor me, werd dat besproken ook dat weet ik niet meer. Mijn puber periode op de Mavo, daar heb je volgens mij geen last van me gehad, ik maakte vriendjes en vriendinnetjes, en was op het slapen na steeds vaker van huis. Met de vriendjes en het kattekwaad kwam jij weer in beeld om mij te ontzetten. Zo nu en dan. Die herrinering aan jouw handelswijze met de lange arm en de gesprekken er mee of daarna met mij zijn weg.

Veel herrineringen aan gesprekken zijn weg, ik weet dat ik getroost ben, meer dan eens. Maar woorden en aangelegenheden die bij dat troosten hoorden zijn ook verdwenen.

Je was liefdevol dat weet ik gelukkig nog wel. Ook dit wil ik zo lang mogelijk onthouden.

Tijd om dit drieluik Mama af te sluiten.

Tot gauw!

Gisteren met mijn goede vriend uit eten geweest, we hadden allang geen traditionele Chinees meer gedaan met onze uitstapjes. Dus kozen wij voor KotaRadja, 100 jaar oud dus ik had hoge verwachtingen. 17:30 met hem afgesproken, we waren stipt op tijd. Ik zou trakteren, verjaardagscadeau zeg maar. Het was bij binnenkomst al behoorlijk druk en werd al maar drukker. Typisch Zwolle op dinsdag al moeten reserveren.

Binnen was het interieur geen honderd jaar oud eerder 1, hij en ik zijn geen grote eters en vielen meteen in de volgende verrassing " All you can eat" was het concept. Beiden hartpatiënt konden een glimlach niet onderdrukken, hij is namelijk van het schuiven van bord naar andermans bord, maar met al die gangen en kleine bordjes werd dat erg lastig.

Allemaal dingetjes van een lijst, een lange lijst voor en achterkant bedrukt met lekkere hapjes, en daar achter 5 kolommen waar je per persoon 3 gerechten per kolom invult. We zijn tot en met kolom drie gekomen. Alle hapjes waren heerlijk, maar erg hoog op smaak. Toch nog traditioneel Chinees. Het was erg gezellig met al dat volk dicht op elkaar gepakt.

Traditioneel,deze traditie is maar liefst drie jaar oud. Moet ik van spek en zout, niet te veel hebben, maar All you can eat maakt de jager\ verzamelaar in je los. Mijn chauffeur met de haren in een prachtige knot zag de ernst ervan in, en gaf vol gas. Ik liet daarvan ook zo nu en dan wat ontsnappen.

Om te onthouden dus als je van de morphine niet "kunt" is er de Chinees als medicijn. Kan geen pil of poeder tegenop.

Ik was precies op tijd thuis.

Zie jij daarboven of elders nog iets van deze wereld, of gaat dat anders als je gecremeerd bent. Waar je nu bent hebben ze daar sigaretjes. Kom je daar bekenden tegen, of is dat ook heel anders.

Ik barst van de vragen, naar antwoorden ben ik niet op zoek. Deze brief is natuurlijk omdat ik je mis. Missen werkt cumulatief, een optel som van verdriet.

Ik ben nieuwe moed aan het verzamelen, wanneer je ziek bent en niet weet wanneer jouw einde daar is. Dan ben je getuige van verdriet om jou. Hoe was dat die laatste loodjes, ik zou dit ook aan Marco kunnen vragen. Wat en hoeveel neem je nog op, op het sterfbed.

Is het beter het verdriet en pijn alleen te dragen? Don kon zich niet meer zo uiten zoals ie dat het liefst deed, met veel bijeen gesprokkelde kennis. Moet ik gaan net voor die laatste fase. Het verdriet  neem toch toe.

Pa hoe was dat, ik was er niet bij, gebrek aan moed, maar is het zo stoer als ik denk dat het was. Tegenwoordig heb je een club van experts voor vrijwillige uittreding. Ook ik ben daarmee in gesprek, mooie mensen aardige mensen, als de laatste fase een fase is die je wilt ontlopen, willen ze middels een aantal gesprekken weten of je zeker bent van de zaak. Een vraag is ook iedere keer dezelfde ben je er klaar voor op dat moment.

Vreemde gedachten gaan dan door mijn hoofd, moet ik gretig ja zeggen en gaan we dan over op andere gesprekken. Of wordt dan de datum geprikt. Ik was liever alleen geweest, niemand om rekening mee te houden.

Het verdriet om mijn geziñ die het onderwerp uit de weg gaan. Mag ik je nog eens schrijven bij behoefte ma.

Groetjes Marsepeintje 

De Zaaier gezien in het Kroller Moller van, van Gogh. In olie pastel. Ik raak al aardig door mijn krijt heen en de olieverf is vandaag ook opgeraakt.

Ik had nog precies voor een olieverf schilderij. Die staat in de galerij.

Mijn galerie houder zag de vooruitgang en beloonde me met een ijsje.

Landschappen ik krijg ze niet traditioneel op het doek. Het bladerdak van een boom zijn natuurlijk vele bladeren, of ingeval van een den, naalden.

Schaduwen nog zo'n ding, diepte perspectief. Het penseel trilt onwillig in mijn hand. Zal ik ooit het amateurisme ontstijgen.

Ik houd mij tot die tijd voor dat ik voor een bepaalde stijl geboren ben....maar ooit!

Vandaag begon de dag met een gesprek met het expertise centrum levens einde. Een goed maar gek genoeg ook een leuk gesprek. Sarcasme en cynisme zijn altijd mijn afweer technieken geweest.

Misschien de Morphine die in draagkracht en werkkracht zo een beetje verdubbeld is. Ik speel dus vals waar het woord ondraaglijkheid wordt besproken. Als de vragen te zwaar worden gaat mijn verdedigings mechaniek in werking, hang ik de clown uit. Morphine kent wel een gewenning, op een gegeven moment als de dosering aan zijn maximum zit, neemt de pijn weer toe. en de vrolijkheid af.

Mijn leven lijkt een grap met al die legale drugs en dat wordt denk ik ook zo ervaren door de mensen om me heen. Als ik morgen of binnen drie maanden een natuurlijke dood sterf ben ik gelukkig dan heb ik de  ondraagelijkheid en het steeds maar moeten uitleggen met enige waardigheid gedragen. Mijn ziekte is een hele opgave waarin we kunnen spreken van vier slactoffers in de eerste graad. Het gezin dat mij ziet veranderen en ik die de veranderingen niet kan tegenhouden.

Het plaatje dat ik maakte toont mijn brein in werking, het maakt overuren.

De overuren leveren maar weing op, nog even volhouden dus.

Net terug van de psychiater een goed gesprek gehad, de artsen zitten weer op een lijn.

Van mijn gekte heeft ze niets gezegd, uit piëteit wellicht

Ze begon ook over een rorschach test, ik zei dat wil ik wel doen als ik ze mag tekenen en u zegt wat u er in ziet. Een kunstenaar heeft natuurlijk altijd crayons paraat. Ik denk maak het niet al te moeilijk , tenslotte voert ze ze normaal uit. En je moet altijd oppassen het zelfvertrouwen van mensen niet te beschadigen.

Zoals Herman Brood dat kon, maak ik er drie in veertig minuten dat leek me wel genoeg.

Pas op voor de addertjes in het gras, maar doe gerust een poging, laat je fantasie de vrije loop.

En laat het me weten!

Van baarmoeder tot graf, ik krijg dat niet uit mijn hoofd.

Ik heb geprobeerd op papier uit te drukken wat dat voor mij is, het eerste probeersel heb ik verpest. Een gebrek aan ervaring techniek en materiaalkennis. Of misschien is het niet de bedoeling, dat ik dat loslaat, laat ontsnappen uit mijn hoofd.

Het brengt wel hoofdpijn met zich mee, als het gesuis van automobiel verkeer op een snelweg.

Wanneer je letterlijk stilstaat bij het leven, achterom en daarna vooruit kijkt. Dan kan de samenvatting beleving, doelen, bereikt of niet bereikt erg kort zijn. Wat is belangrijk, waarden en normen naleven, het gareel?

Of is het beter je dromen na te leven, en heb je daar dan de moed toe.

Tussen de twee componenten zie ik een gele stippellijn, hartslag, die aan het eind overgaat in een lijn zonder onderbrekingen.

Warm tevreden in wellicht een kleurrijke maar pikdonkere omgeving de foetus met de duim in de mond. Je wordt geboren en groeit op. Het is jouw tijd, althans dat voel je aankomen. Het licht waar ik naar toe wandel, is eigenlijk een zwart gat donkere materie. Is de binnenkant vergelijkbaar met mijn schets van de baarmoeder eerder?

Wat heb ik gedaan in de tussenliggende tijd, wat gaat men er van onthouden. Dingen fout doen is normaal maar elke impact is anders.

De ogen worden zwaarder het gesuis neemt toe, siësta. Ik waan mij gelukkig.

Vannacht wilde droom gehad allerlei avonturen beleeft. Maar ook geacteerd met handen voeten en stem. Overgang van Ritrovil naar Clonazepam en hopelijk maar tijdelijk. Die dromen zijn behoorlijk blessure gevoelig, ik doe tenslotte al mijn stunts zelf.

Rennen vallen vliegen duiken en weer opstaan. Waar de droom over gaat is niet belangrijk, maar denk aan drie actiefilms door elkaar. Zich afspelend in mijn oude buurt met heel veel tegenslag die ik als actieheld moet zien op te lossen.

Ik verdwaalde altijd voorheen in mijn dromen, na vannacht noem ik het elders arriveren. Dat geeft minder stress bij het ontwaken.

Nu is het nog zo dat mijn Lewy Body mij toestaat enige invloed uit te oefenen. Dat zal waarschijnlijk afnemen, maar tot die tijd maak ik daar handig gebruik van. Een aantal van die slimmigheden heb ik van mijn behandelaars mee gekregen.

Een overweging mijnerzijds, mijn dromen als scripts te verkopen aan Tom Cruise. Maar uiteraard pas als het schrijversgilde niet meer staakt.