Je wilt dat het niet waar is, je weet dat het waar is. Mijn arme broer, zijn arme zoon. Anja Is niet meer mijn lieve schoonzus. 

Een haven in mijn jeugd, flatje in Hatert, kippen schuur verbouwd tot woning in Alverna daarna in Huissen Gelderland, Weet niet meer precies hoe wat en waar. Leuke tijden, zwarte tijden. Ze waren er voor mij als ik ze nodig had. Was vanzelfsprekend, heb ik ooit dankjewel gezegd.

Met opgetrokken schouders of hangend hoofd, haar opvang goedlachs was warm, ik was altijd welkom. 

Mijn broer zien huilen kan ik het, ik weet het niet. D. moet ook door nú geen kind meer, moet verder met herinneringen. Herinneringen aan haar, zijn moeder.

Hoe vluchtig het leven is, onze jeugd ver weg en vaag, welke herinneringen beklijven en welke gedachten weten zich onzichtbaar te houden. Het delen van die jongste belevenissen maakt je rijker maar zelfs die weten wij lang te verhullen. Ons sociaal kompas laat ons met gemak slalommen tussen emoties, totdat het moment zich aandient waarop je hunkert naar die waardevolle herinneringen. Hoe was dat toen, wat deed dat met jou ?? Nu is dat wederom een bittere werkelijkheid en blijven vragen onbeantwoord !!

Jij en ik betreurden in het ziekenhuis het gedeelde gemis en namen ons zwijgend voor ons leven te beteren en op zoek te gaan naar onze gezamenlijke momenten. Het was een krachtig moment, weliswaar onuitgesproken maar overtuigend !! Je veerde wat op en nam weer de regie; eerst de griep overwinnen en nadien verder zien !! Helaas werden we ingehaald door een sterkere kracht.

Hoe belangrijk het delen van elkaars gedachten en gevoelens is blijkt dus vaak als het te laat is. Wij komen niet uit een nest waar wij leerden onze gevoelens te delen, eerder het tegenovergestelde. Toch waren er gelukkig momenten waarop dat wel lukte en naarmate wij groeiden in onze tijd en in gedachten rijper werden ging het delen ervan ons gemakkelijker af. Niet elke gedachte hoeft hardop te worden gedeeld niet elk gevoel moet onmiskenbaar worden geuit, soms is slechts een gebaar voldoende. Al doende leren wij van elkaars verhalen en geven deze gevoelens een gedeelde plaats.

Zonder dat Emerance het mij woordelijk vroeg, begreep ik haar boodschap; deel gedachten en durf te vragen naar elkaars gevoelens !! Neem er de tijd voor, ontmoet elkaar vaker maar laat het niet bij toezeggingen. Koester onze momenten als een souvenir.

Iemand schreef dat we leven als een speedboot, laverend over het wilde water almaar vooruit van doel naar volgend doel, geen tijd voor alledaagse beslommeringen. Maar de speedboot veranderd langzaam in een roeiboot waarin je met je rug naar de horizon roeit en alleen nog maar achteruit kunt kijken en hooguit nog maar ziet wat je achterlaat, waarbij een oogopslag of gebaar je snel ontgaat. Een beeldspraak die laat zien wat fundamenteel belangrijk is voor ons sociale wezens. Een beeldspraak die als een harnas Emerance omsluit zeker wanneer we bedenken dat zij ons gezamenlijke verleden in ere hield en dit zeker ook overbracht. We hebben het niet vaak genoeg samen beleefd, laten we er voor zorgen dat wij - met haar geest in gedachte - dit tijdens het leven dat ons nog rest voortzetten.

Schroom niet te vragen, heb geen angst voor de gedachte van je vrienden, verschuil je niet achter oppervlakkige uitspraken, heb het lef om eerlijk te zijn. Wat misschien hard overkomt op een dag juist als vandaag, waarop wij verdriet willen delen. Het delen van verdriet rechtvaardigt deze boodschap en maakt ons meer bestand tegen toekomstig leed.

Emerance vertelde mij niet bang te zijn voor de dood, die zij immers al zo vaak had gezien. Het niet te beleven als het einde van een leven maar als een droom.

Lieve Vrienden, de dood is immers niet meer dan een eindeloze droom !!

Dappere Dodo de vogelfluisteraar.

Mijn gesprekken met de ganzen nemen toe. Gesprekken die geen vragen en antwoorden kennen Don. Ik moet  dan veel aan jouw denken. Jouw band met de natuur en vogels in het bijzonder leek op de eerste plaats te staan.

Gesprekken? Nou nee. Het gaat dan ook voornamelijk om luisteren. Jouw spreken werd je fysiek meer en meer belemmerd. Niet spreken betekent niet dat je ongehoord bent. Het dringt wel tot de ander door op de momenten dat het er voor ze toe doet. 

Onze oudste wijze broer sprak over banden en die in stand houden en vooral moeten onderhouden, en dat, dat gaat, bij ons zoals het gaat.

Er komt wel iets anders voor terug. Herinneringen! Bij elke gebeurtenis wordt er gerefereerd aan de persoon bij wie dat verhaal hoort.

Dat is onze band, onze familieband.

Twee vaders Twee weken 

Dat was de titel die ik boven het stuk had staan. Twee vaders Twee weken, of was het iets dat ik mij herinner uit het stuk voorgelezen door mij .... Nee door R. Haar vaders uitvaartdienst!

Onlangs een deel van Simon's dienst beluisterd. Mijn dappere echtgenote sprak mooie woorden, in haar gedenken. Daarna sprak ze, naast mij, mijn hand vasthoudend, mijn woorden. Ik kon slechts huilen. Mooie woorden die ik met liefde bewaar.

Twee weken na pa overleed haar vader. Triest in het kwadraat. Bij de een ging je op bezoek pratend over Pavarotti, met de ander naar Status Quo.

De dood zet je aan het denken, misschien vertrouw ik het, de woorden nog eens toe aan\op papier. De een zijn dood lijkt, is, oneerlijker dan de ander, want verdriet groeit. Daar is dus geen woord van gelogen. Het missen wordt gelijkelijk verdeeld dat wel.

Rol over lay down, heb ik nu in mijn kop.

Bedankt pa!

Haar zoon Marco, die na een ziekbed stierf. Daar zag ik haar gebukt van verdriet 10 jaar ouder en met een gemoed van honderdduizend kilo de pijn die dat doet, op haar schouders.

Op papier, de overlijdensakte staat kanker ik zeg het was verdriet.

Verdriet sloopt langzaam geen mens kan dat aan. Ik kom tot hier..,... Vul gerust aan....

Een mooie jongen sportieve prestaties, vrienden uit welk milieu dan ook, stilistisch detaillist, Marco.

Sportief competitief dus verliezen was niet zijn ding, anger management bestond nog niet, Marco.

Zijn eerste woning, Zwanenveld? Uitvalbasis voor leuke dingen, verzamelplaats voor feesten, Marco.

Trouw aan vrienden familie en vriendin. Een huis, Hatert? Maar laatste halte, de diagnose, Marco.

Eind naderde, trouwen ik getuige, beste man wat een eer. Vechten tot het einde, hij is niet meer. Marco