Lewy Body's Breinfuck!
Plaatjes en Praatjes
Het brein houdt het lichaam gevangen.
Parkinsonisme. Dementie. Lewy Body.
18-12-2024
Beschreven door Marcel Span vanuit eigen standpunt, emotie en nare symptomen. Mijn dromen gaan vaak over in, ik zie, ik zie wat er niet is en speel daarin de hoofdrol. Soms is mijn droomtoestand verweven met bijna aanraakbare helden en heldinnen maar ook boeventuig. Die meestal niet meer onder ons zijn. Soms probeer ik het vast te leggen in olieverf of digitaal, pastel of houtskool. Hoe gekker het beeld hoe gekker de hallucinaties die ik dankzij Lewy Body onderga.
De verhalen in mijn blogs eindigen meestal mild, in tegenstelling tot mijn remslaapstoornis, hallucinaties en dromen dat gaat er meestal anders, ruiger aan toe. Opstaan met hevige hoofdpijn herrie van de tinnitus en neuropatische pijnen als gevolg. Die ik dan weer gedurende de dag wat wegdruk met oefeningen en medicijnen. Dat lukt met tussenpozen, ik weet wat kan wat niet, wat helpt en wat niet. Elke dag is een soort herhaling van de vorige, geen pretje. Ook geen pretje het steeds moeten uitleggen hoe dat zit, en dat gaat me per keer slechter af, advies van heb je dit al geprobeerd bij nieuw personeel bijvoorbeeld, is meer dan vermoeiend.
Vandaar dat ik dit hier vermeldt en hiernaar verwijs. Ben ik in goede handen ja hoelang dat zo blijft is van veel factoren afhankelijk. De ziekte groeit merkbaar in mij, er is geen medicijn en geen tweede kans. Gewoon doorgaan, dom door doen, is geloof ik de uitspraak hier.
Zelportret in stijl eerste LBDer
Onbezonnen
Onvergankelijk Onwelgevallige alle on woorden opschrijven tot ik weer dat on woord mij herinneren kan dat ik vijf minuten geleden als eerste woord van mijn nieuwe tekst had willen gebruiken. Onverkwikkelijk, onvergetelijke woorden genoeg, onbewust geblokt.
Dementie, waarom is alles zo wazig, of ben ik gewoon een oude man het l-woord maar even weggelaten. Ben er soms een beetje chagrijnig van, zoals ook alle gesprekken met vragen beginnen, vaak eender aan eerdere vragen. Het stemt mij soms wat melancholiek. Ontzorgen (Nieuw woord) bestaat in ieder geval niet. De winter komt en de storm draagt mij heen.
Zinvol bestaan, nee al een tijdje niet meer. Zinloos ik ben onderweg, natuurlijk ook duidelijk gemaakt door pijn, ondraaglijk soms. Raak steeds verder weg van mijn ik, uitleg laat ik achterwege. Dat scheelt een hoop vragen, spervuur aan vragen. Die vragen, vele vragen verwarren, zetten mij aan het denken, filosofische gedachten. Was ik een mensen mens? De ontmenselijkheid, het ontmensen (weer een nieuw woord) is ingezet. Wreed het zij zo.
Ik trek mij terug, neem afstand is mijn advies ga ik ook doen, rouw niet om een proces dat al in 2020 is ingezet. Ondubbelzinnig sla ik af van het pad dat niet mijn weg meer is. Meng mij zo nu en dan vooropgesteld voorlopig nog wel eens in het leven, ontegenzeggelijk liefdevol. Ongeforceerd narcisme, egocentrisch, alleen is niet zo maar alleen het is een keuze. Mijn keuze.
Serieus genomen worden? Al een tijdje niet meer, ik ben te gezond, nu nog om bij de zieken te horen. Te ongezond om me maatschappelijk te mengen niet dat ik dat nog ambieer, zeker niet. Melancholie mag je niet verwarren met depressiviteit maar dat hoef ik niet uit te leggen toch! Uitleg uitleggen ook een verschijnsel om oordelen vooroordelen te ontkrachten, ik zou er niet meer aan mee moeten doen. Nog een keuze.
Drijf af van het on, ondertussen, de tekst staat op papier onuitwisbaar.
Groet Marcel
